Każdy właściciel ogrodu może stać się posiadaczem zadbanego trawnika. Zanim przystąpimy do prac związanych z założeniem trawnika należy określić jego:

- przeznaczenie – czy ma być to trawnik wyłącznie dekoracyjny, użytkowany rekreacyjnie lub sportowo, a może będzie to przeznaczenie uniwersalne

- warunki świetlne panujące na terenie, gdzie planujemy założyć trawnik

Dopiero wtedy należy zdecydować się na zastosowanie odpowiedniej mieszanki traw.

Aby efekt końcowy spełnił oczekiwania należy przestrzegać kilku prostych reguł w trakcie zakładania i pielęgnacji trawnika. Wykorzystanie informacji zawartych poniżej pozwoli cieszyć się przez długie lata z efektownej murawy zgodnej z charakterem ogrodu.

1. Przygotowanie gleby

- glebę przekopujemy i usuwamy chwasty oraz starą darń. Gdy jest mocno zachwaszczona (szczególnie perzem) mechaniczne odchwaszczanie nie daje oczekiwanych wyników. Skutecznym sposobem będzie zastosowanie preparatu – herbicydu totalnego (wg recepty podanej na opakowaniu).

- gleba bardzo uboga w składniki mineralne powinna być w miarę możliwości wzbogacona 5 cm warstwą kompostu lub substratu torfowego.

- gdy podłoże jest mało przepuszczalne (o czym możemy przekonać się, gdy po intensywnych opadach deszczu przez kilka dni utrzymują się kałuże wody), przepuszczalność  jego poprawi dodanie około 3 cm warstwy piasku i wymieszanie go z podłożem.

- ważny jest także odczyn pH gleby. Trawa rośnie najlepiej na podłożu lekko kwaśnym (ph 5,5 do 6,5). Poniżej tego odczynu zaleca się wapnowanie wapnem węglanowym (kredą lub dolomitem). Gleby zasadowe wymagają nawozu zakwaszającego, np. siarczanu amonowego.

- glebę odchwaszczoną, odpowiednio wzbogaconą, bez kamieni, spulchniamy szpadlem lub glebogryzarką na głębokość około 20 cm. Pozostawiamy ją na 2 tygodnie, aby osiadła.

- piękny trawnik można uzyskać wysiewając mieszankę traw na wyrównane i dobrze ubite podłoże. Ubijamy je początkowo stopami, następnie za pomocą wału i kilkakrotnie grabimy w różne strony.

- łatwiejsza będzie pielęgnacja trawnika, gdy oddzielimy go od nasadzeń roślinnych, np. palisadą, kostką brukową lub rowkiem oraz gdy nie będziemy wysiewać nasion traw pod zwisającymi gałęziami drzew i krzewów oraz w takich miejscach, do których utrudniony jest dostęp światła i operowanie kosiarką.

2. Wysiewanie nasion

- nasiona traw można wysiewać od kwietnia do września

- optymalna temperatura kiełkowania wynosi 10-20ºC, w związku z tym nie należy spieszyć się z wysiewem nasion traw, gdy na dworze jest jeszcze zbyt chłodno.

- lepiej wysiewać nasiona traw po opadach deszczu. W czasie suszy należy zadbać o staranne podlanie podłoża tak, aby gleba była równomiernie nawilżona.

- przed siewem nasiona należy dokładnie wymieszać. Bez wykonania tego kroku nasiona mogą ułożyć się warstwowo poszczególnymi gatunkami i w takim przypadku wygląd trawnika może nie być jednolity.

- nasiona najlepiej podzielić na dwie równe porcje i wysiewać krzyżowo. Następnie należy przykryć je na głębokość 1 cm zagrabiając delikatnie ziemię grabiami o rzadkich zębach. Na koniec uciskamy grunt walcem ogrodowym w celu poprawienia kontaktu między nasionami i glebą.

3. Podlewanie

- kiełkujące nasiona i młode rośliny wymagają zapewnienia stałej wilgotności, szczególnie przez pierwszy miesiąc od momentu siewu. Dlatego też, gdy nie ma opadów deszczu, zaleca się zraszać teren, na którym wysiano mieszankę traw. Ten zabieg daje gwarancję szybkich i równomiernych wschodów oraz dobrego zakorzeniania się roślin.

- najkorzystniejsze dla trawy jest podlewanie wcześnie rano, kiedy niższe temperatury i mniejsze parowanie ograniczają straty wody.

- mocno ukorzenioną i dobrze rozrośniętą trawę podlewamy rzadziej, ale obficiej, przynajmniej raz w tygodniu, a w okresie suszy co trzy dni. Wygodnym rozwiązaniem jest zastosowanie automatycznych systemów nawadniających.

- przyjmuje się, że intensywnie rosnący trawnik potrzebuje tygodniowo około 20-30 litrów wody na 1m². Grunt po podlaniu powinien być wilgotny na głębokości 15-20 cm.

4. Koszenie nowo założonego trawnika

- koszenie pomaga w uzyskaniu właściwie zagęszczonego trawnika.

- po raz pierwszy kosimy trawę, gdy osiągnie ona wysokość 8-10 cm, skracając maksymalnie źdźbła do 4-6 cm.

- podczas kolejnych koszeń można stopniowo obniżać wysokość noża kosiarki, lecz nigdy nie skracać trawy poniżej 2,5 cm.

- po dwóch, trzech wyższych koszeniach trawnik powinien być już właściwie zagęszczony

5. Koszenie starszego trawnika

- częstotliwość koszenia zależy od nawożenia, od częstotliwości podlewania, użytkowania trawnika, a także od pór roku.

- wiosną i wczesną jesienią trawnik wymaga koszenia co 7-10 dni, a podczas bezdeszczowych i upalnych dni lata oraz późną jesienią co 2-3 tygodnie.

- jednorazowo nie należy kosić więcej niż 1/3 wysokości roślin. Cięcie powyżej połowy wysokości zaburza wzrost trawy.

- optymalna wysokość trawnika w ogrodzie to 4-5 cm.

- trawę na boiskach kosi się nawet co 3-4 dni na wysokość 2,5-3 cm, lecz częściej nawozi.

- nie powinno się kosić mokrego trawnika, a podczas upałów lepiej kosić rano lub wieczorem.

- przerośnięty trawnik wymaga podniesienia wysokości koszenia.

- ostatnie koszenie wykonuje się przed nadejściem mrozów na wysokość około 3 cm.

6. Nawożenie

- do nawożenia trawników najlepiej stosować specjalne mieszanki nawozowe zgodnie ze sposobem użycia przedstawionym przez producenta. W sprzedaży są także mieszanki nawozowe o długotrwałym działaniu. Są to nawozy dosyć drogie, ale jednorazowa dawka pozwala uzyskać intensywnie zieloną i odporną na choroby trawę przez cały sezon.

- pierwsze nawożenie należy przeprowadzić z początkiem wegetacji (w zależności od pogody marzec-kwiecień), a później wiosną w okresie intensywnego wzrostu, co 4-6 tygodni. Jesienią należy zastosować nawóz ze zwiększoną zawartością fosforu i potasu, które są niezbędne dla wzmocnienia traw i ich systemu korzeniowego. Trawnik nawozimy nie później niż do końca września.

7. Regeneracja trawnika

- na wieloletnich trawnikach może wystąpić tzw. „filcowanie się”, spowodowane przez nadmierne nagromadzenie martwych resztek roślinnych. Utrudnia to pobór wody i składników pokarmowych przez korzenie traw, które nie wrastają w głąb gleby, a rozwijają się na powierzchni. W konsekwencji trawa jest bardzo wrażliwa na upały, deptanie i choroby. Wyczesywanie suchych resztek z trawy wraz z płytkim nacinaniem powierzchni darni nazywamy wertykulacją.

- zabieg wertykulacji przeprowadzamy co najmniej raz w roku, najlepiej wczesną wiosną, po pierwszym koszeniu. Zazwyczaj pierwszy zabieg jest potrzebny w 2-3 roku po założeniu trawnika. Nie należy przeprowadzać go w pierwszym roku po założeniu trawnika, bo w ten sposób możemy doprowadzić do jego zniszczenia.

- do wertykulacji można używać metalowych grabi o gęsto rozmieszczonych zębach. W sprzedaży są także przypominające grabie wertykulatory ręczne o zębach ze sprężystej blachy

- nadmierne deptanie czy jazda samochodem po trawie powodują zbijanie się podłoża, w które trudno wsiąka woda, korzenie nie są dostatecznie dopowietrzone, co w rezultacie powoduje wypadanie trawy. Ratunkiem dla trawnika jest jego napowietrzanie i rozluźnienie podłoża (aeracja). Aerację można wykonać nakłuwając trawnik widłami amerykańskimi na głębokość około 10 cm lub lub używać specjalnych aeratorów Greenmill w formie nakładek na obuwie wyposażonych w kolce. Można też wykorzystać specjalne walce wyposażone w kolce. Te trzy metody można wykorzystać na trawnikach o małej powierzchni. W przypadku większych trawników zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest wykorzystanie urządzenia zwanego aeratorem. Aerację przeprowadzamy co najmniej dwa razy w roku (na wiosnę i późnym latem), od drugiego roku po założeniu trawnika.

- do regeneracji i podsiewu trawnika najlepiej stosować specjalistyczne mieszanki nasienne do renowacji. Mieszanki takie powodują szybkie uzupełnianie zniszczonej trawy. Całą powierzchnię dosiewanego trawnika przysypujemy ziemią ogrodniczą lub torfem odkwaszonym, po czym dokładnie ją rozgrabiamy. Na koniec uciskamy grunt walcem ogrodowym.

- piaskowanie to zabieg, który w naszym kraju jest bardzo rzadko stosowany, ale na zachodzie Europy bardzo często spotykany. Piaskowanie przyczynia się do powstawania nowych korzeni, rozłogów i pędów. Piasek poprawia przepuszczalność gleby i rozluźnia ją. W efekcie trawnik jest bardziej elastyczny. Piasek uzupełnia również nierówności w murawie. Piasek musi być suchy, aby można go było dokładnie i równomiernie rozsypać. Piasek powinien być średnioziarnisty, o granulacji 0,5-0,8 mm. Na 100 m2 należy użyć 0,1-0,15 m3 piasku, który rozrzucamy łopatą, a następnie rozgarniamy za pomocą grabi. Piaskowanie powinno być wykonywane po aeracji i wertykulacji.

W czasie pielęgnacji trawnika bardzo często zapominamy o trzech bardzo ważnych czynnościach – wertykulacji, aeracji i piaskowaniu trawnika. Są one nie mniej ważne niż koszenie, nawożenie i podlewanie.   Aeracja to zabieg mający na celu napowietrzenie i rozluźnienie gleby. Dzięki aeracji zwiększamy elastyczność trawnika, pobudzamy trawę do wzrostu, zwiększa się masa korzeniowa, poprawia się wnikanie wody i nawozów. W efekcie trawnik ma większe możliwości regeneracyjne, jest bardziej odporny na deptanie, a my uzyskujemy wyrównaną, gęstą darń. Aerację można wykonać nakłuwając trawnik widłami lub butami zaopatrzonymi w kolce. Można też wykorzystać specjalne walce wyposażone w kolce. Te trzy metody można wykorzystać na trawnikach o małej powierzchni. W przypadku większych trawników zdecydowanie lepszym rozwiązaniem jest wykorzystanie urządzenia zwanego aeratorem. Aerację przeprowadzamy co najmniej dwa razy w roku (na wiosnę i późnym latem), od drugiego roku po założeniu trawnika. Częstotliwość aeracji zależy od intensywności użytkowania trawnika. Należy o niej pomyśleć gdy zauważymy objawy zagęszczenia gleby, tzn. słabe wsiąkanie wody po opadach deszczu lub podlewaniu oraz szybkie żółknięcie trawy podczas suszy. Przed aeracją należy skosić trawnik na wysokość 2-3 cm i nieco podlać go, aby był wilgotny na głębokości 10 cm. Powierzchnia trawnika powinna być jednak sucha. Aby nie zniszczyć murawy, nie należy przeprowadzać aeracji zaraz po podlewaniu. Maksymalna głębokość aeracji wynosi 8-10 cm.   Wertykulacja to pionowe cięcie darni. Jej celem jest usunięcie obumarłych części roślin i nadmiaru filcu. W ten sposób zapewnimy trawnikowi lepszy dostęp wody, światła i tlenu. Powierzchniowe nacinanie darni pomaga również w walce z chwastami i mchem. Zabieg należy wykonać za pomocą wertykulatora ręcznego lub mechanicznego (spalinowego lub elektrycznego). Wertykulator mechaniczny to urządzenie z nożami umieszczonymi na obracającym się wałku. Wertykulator mechaniczny jest szczególnie przydatny w przypadku dużych powierzchni. Wertykulację przeprowadzamy co najmniej raz w roku, najlepiej wczesną wiosną, po pierwszym koszeniu. Zazwyczaj pierwszy zabieg jest potrzebny w 2-3 roku po założeniu trawnika. Nie należy przeprowadzać go w pierwszym roku po założeniu trawnika, bo w ten sposób możemy doprowadzić do jego zniszczenia. Wertykulacja jest potrzebna jeżeli warstwa nośna trawnika staje się zbita, woda po opadach deszczu lub podlewaniu długo nie wsiąka, a trawa nie regeneruje się tak dobrze jak wcześniej, w związku z czym na trawniku występują wydeptane place. Przed przystąpieniem do aeracji należy skosić trawnik na wysokość 2 cm. Powierzchnia powinna być równa, dlatego dobrze jest przeprowadzić również wałowanie trawnika. Ziemia powinna być plastyczna (wilgotna), ale jej powierzchnia powinna być sucha. Wertykulatory mają pojemniki do zbierania obumarłych części roślin, ale jeżeli po wykonaniu zabiegu zwertykulowany filc pozostanie na trawniku, należy go usunąć za pomocą miotło-grabi. Maksymalna głębokość wertykulacji wynosi 5-7 cm. Nie należy martwić się złym stanem murawy zaraz po wertykulacji. Po zabiegu bardzo szybko się ona zregeneruje i przez długi czas trawnik będzie nas cieszył pięknym wyglądem.

  Piaskowanie to zabieg, który w naszym kraju jest bardzo rzadko stosowany, ale na zachodzie Europy bardzo często spotykany. Piaskowanie przyczynia się do powstawania nowych korzeni, rozłogów i pędów. Piasek poprawia przepuszczalność gleby i rozluźnia ją. W efekcie trawnik jest bardziej elastyczny. Piasek uzupełnia również nierówności w murawie. Piasek musi być suchy, aby można go było dokładnie i równomiernie rozsypać. Piasek powinien być średnioziarnisty, o granulacji 0,5-0,8 mm. Na 100 m2 należy użyć 0,1-0,15 m3 piasku, który rozrzucamy łopatą, a następnie rozgarniamy za pomocą grabi. Piaskowanie powinno być wykonywane po aeracji i wertykulacji.

Biały trawnik nawet wtedy, gdy zniknie śnieg – niestety tak też się zdarza. A biały kolor to efekt choroby wywoływanej przez grzyba Fusarium  nivale. Wynik jest taki, że na roślinach pojawia się biała pleśń, która następnie może lekko przebarwiać się na kolor pomarańczowy – to zarodniki tego grzyba. Choroba ta jest nazwana pleśnią śniegową. Nazwa bierze się stąd, że rozwija się ona na trawach w latach, gdy pokrywa śniegowa utrzymuje się dość długo i wolno topnieje. Są to bardzo dobre warunki do rozwoju tego grzyba. Pod śniegiem, szczególnie wczesną wiosną jest ciepło i wilgotno a więc optymalne warunki jakich potrzebują grzyby do rozwoju. Dlatego często gdy już stopnieje śnieg naszym oczom ukazuje się pięknie rozwinięta pleśń, która w skrajnych wypadkach może pokrywać większość trawnika. Grzyb ten powoduje zamieranie źdźbeł trawy a w miejscach szczególnie mocno porażonych może doprowadzić do całkowitego jej wyginięcia.  Przyczyną powstawania takich objawów jest głównie aura i z nią trudno nam walczyć. Ale można przygotować trawnik tak by był bardziej odporny na tego typu zakażenia.  Szczególnie często pleśń śniegowa pojawia się na trawnikach, na których jesienią długo stosowane było nawożenie azotowe. Rośliny nie zdążyły się przygotować do okresu spoczynku, za mało potasu i fosforu nie pozwoliło im nabrać odporności. A więc pierwsza rzecz to odpowiednie zadbanie o trawnik jesienią. Ale co robić wiosną, gdy już się okażę, że nasz trawnik, mimo że stopniał śnieg nadal jest „lekko biały”. Otóż można próbować go „reanimować”. Po pierwsze trzeba go dokładnie wygrabić, wyczesując porażone źdźbła.  Najlepiej do tego wykorzystać tzw. miotło-grabie np. z kompletu narzędzi Quick System. W tym zestawie są również specjalne grabie do siana i trawy, które dzięki gęsto ustawionym i odpowiednio wyprofilowanym zębom także nadają się do takiej rekultywacji. Wygrabienie i wyczesanie trawnika spowoduje jego napowietrzenie i szybsze odprowadzenie nadmiaru wody po zimie a co za tym idzie stworzy to gorsze warunki do rozwoju grzyba.  Takie porażone miejsca można także opryskać preparatem Ronilan lub Rovral. Często zdarza się jednak, że grzyb spowodował zniszczenie części darni i trudno ją odbudować nawet poprzez odpowiednią wiosenną pielęgnację i intensywne nawożenie. Wtedy najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie mieszanki traw regeneracyjnych do naprawy trawnika, np. mieszanki Renova.   Nasiona takich traw wysiewany na zniszczony trawnik.  Mieszanka jest tak „skonstruowana”, że zawiera odmiany, które bardzo szybko i równomiernie naprawią szkody wyrządzone przez zimę czy pleśń śniegową.

Mikrokoniczyna - sposób na trawnik bliżej natury.

Wiosna na dobre zawitała do naszych ogrodów. Już wkrótce średnie temperatury dzienne przekroczą 10oC, stwarzając optymalne warunki dla rozwoju traw, dlatego dla osób, które planują założenie trawnika, nadeszła najwyższa pora, by przygotować miejsce pod trawnik i rozejrzeć się za odpowiednią mieszanką nasion traw gazonowych.
 

Czym różnią się typy mieszanek gazonowych?
Do zakładania trawników stosuje się wielogatunkowe mieszanki nasion traw. Mieszanka różnych gatunków i odmian traw ma większą szansę na zaadaptowanie się do lokalnych warunków siedliskowych i wytworzenie murawy o pożądanych właściwościach użytkowych niż mieszanka jedno czy dwugatunkowa. Ubogi w gatunki i odmiany trawnik jest ponadto bardziej wrażliwy na działanie niekorzystnych warunków środowiskowych i na patogeny.

Wybierając mieszankę, która posłuży do założenia trawnika, należy uwzględnić warunki, w jakich trawy te będą wzrastać oraz sposób użytkowania trawnika. Na rynku dostępne jest wiele typów mieszanek traw gazonowych, zaprojektowanych przez producentów pod kątem warunków, w których trawy te będą rosły (mieszanki na miejsca nasłonecznione, zacienione itp.) oraz sposobu użytkowania trawnika (uniwersalne, sportowe, dekoracyjne itp.).
 

Mieszanki uniwersalne powinny tworzyć murawę ozdobno-użytkową, wykazującą tolerancję na niskie koszenie oraz na udeptywanie, na każdym terenie o warunkach siedliskowych nie odbiegających od przeciętnych. W ich skład wchodzi zazwyczaj wiele gatunków i odmian traw, z kostrzewą czerwoną i życicą trwałą na czele, której towarzyszą  gatunki uzupełniające.

Mieszanki dekoracyjna charakteryzować się powinny wytwarzaniem darni delikatnej, miękkiej, o dużej tolerancji na bardzo niskie i częste koszenie. Oprócz rozłogowych i kępkowych odmian kostrzewy czerwonej i życicy trwałej występować tu powinna wiechlina łąkowa, często w towarzystwie z mietlicami pospolitą i rozłogową.
 

Mieszanki sportowe powinny tworzyć zwartą, mocną darń, bardzo odporną na zdzieranie i rozrywanie. Trawy wchodzącew skład takiej mieszanki powinny cechować się szybkim tempem wzrostu, dużymi zdolnościami regeneracyjnymi, dużą zwięzłością tworzonej murawy. W skład tych mieszanek wchodzą głównie odmiany życicy trwałej, kostrzewy czerwonej, z niewielkim udziałem wiechliny łąkowej lub kostrzewy trzcinowatej.

Mieszanki renowacyjne opracowywane są z myślą o szybkim i skutecznym wypełnieniu ubytków w murawie trawnika, spowodowanych intensywnym użytkowaniem, chorobami, suszą itp. Do mieszanek tych wybiera się głównie trawy o szybkim tempie kiełkowania i wzrostu, szybko zadarniające zniszczone miejsca trawnika, a więc głównie życicę trwałą.
 

Mieszanki specjalne tworzone są z myślą zakładaniu trawników w miejscach narażonych na gorsze warunki środowiskowe, np. mocno nasłonecznionych, przesuszanych, zacienionych. Murawa tworzona przez te mieszanki jest mniej wrażliwa na czynniki stresowe i jest w stanie zadarnić trwale podłoże nawet przy niekorzystnych warunkach klimatyczno-glebowych. W skład tych mieszanek, oprócz podstawowych gatunków takich jak życice i kostrzewy, wchodzą więc gatunki szczególnie odporne i mało wymagające, min. kostrzewa owcza, kostrzewa trzcinowata.

Nowość w mieszankach traw gazonowych, zyskująca coraz większą popularność w krajach Europy Zachodniej, to mieszanki z dodatkiem specjalnej, miniaturowej odmiany koniczyny białej. Odmiana ta, w Polsce określana jako mikrokoniczyna, bardzo dobrze toleruje niskie i częste koszenie, stąd mieszanki z jej udziałem mogą być stosowane do zakładania trawników o intensywnym typie użytkowania, rekreacyjnych, sportowych i dekoracyjnych. Z obecności  mikrokoniczyny wynika wiele korzyści dla trawnika i jego użytkowników. Z korzeniami mikrokoniczyny związane są symbiotyczne bakterie, które wiążą azot, zaopatrując rośliny w niezbędny do ich wzrostu i rozwoju składnik. Dzięki temu murawa trawnika zyskuje zdrowy, ładny wygląd bez konieczności używania nawozów azotowych. Rozwijające się w przestrzeniach pomiędzy kępkami traw listki mikrokoniczyny zagęszczają trawnik, uniemożliwiając kiełkowanie i rozwój chwastów. Dzięki temu można ograniczyć a nawet całkowicie zrezygnować ze stosowania herbicydów przy pielęgnacji trawnika. Szczelniejsze, gęstsze pokrycie gruntu ogranicza też straty wody wynikające z parowania. Listki mikrokoniczyny dłużej niż trawy utrzymują zielony, intensywny kolor, dlatego też trawnik z mikrokoniczyną jest bardziej zielony niż zwykły trawnik, nawet w okresach niedoboru wody.
Mikrokoniczynę cechuje duża odporność na deptanie i duże zdolności regeneracji po uszkodzeniach, dlatego szybko i łatwo uzupełnia ubytki w murawie powstałe w wyniku eksploatacji lub działania niekorzystnych warunków środowiskowych (suszy, przymrozków). Niski pokrój rośliny i odporność nawet na bardzo niskie koszenie sprawia, że mikrokoniczyna sprawdza się również na polach golfowych.
Obecność mikrokoniczyny jako dodatkowego gatunku zwiększa różnorodność w "ekosystemie" trawnika, dzięki czemu trawnik taki będzie bardziej naturalny i mniej wrażliwy na niekorzystne czynniki środowiskowe. Jeśli pozostawimy trawnik przez dłuższy czas bez koszenia, umożliwimy mikrokoniczynie utworzenie pędów z kwiatowych, na których pojawią się drobne, białe, kuliste kwiaty, dzięki czemu trawnik będzie przypominać naturalną łączkę. Jeśli nie zależy nam na obecności kwiatów mikrokoniczyny w murawie wystarczy regularnie kosić trawnik.

Zdjęcie: Trawnik z mikrokoniczyną w 2 roku po siewie

Trawnik założony z wykorzystaniem mieszanek z mikrokoniczyną jest bardziej przyjazny dla środowiska i wymaga mniejszych nakładów niż standardowy trawnik – bez użycia chemicznych środków ochrony, przy zmniejszeniu nawożenia i ograniczeniu zużycia wody uzyskujemy trawnik, który ma ładniejszy wygląd i lepsze walory użytkowe.
Zalety zastosowania mieszanek gazonowych z mikrokoniczyną docenili słynący z konserwatyzmu i zamiłowania do pięknych trawników Brytyjczycy. Wyniki badań przeprowadzonych przez niezależne angielskie placówki naukowe i organizacje konsumenckie (patrz www.dlf.com) rekomendują mieszanki z dodatkiem mikrokoniczyny jako najlepszy wybór, tak pod względem przystępności cenowej, jak i jakości uzyskanego trawnika. Nic więc dziwnego, że na wielu obiektach użyteczności publicznej, stadionach ligowych, polach golfowych (m. in. torach wyścigów konnych Ascot, stadionie Old Trafford) znajdują się murawy z mikrokoniczyną. Coraz większą popularność mikrokoniczyna zyskuje też w Niemczech, gdzie stosowana jest jako dodatek do mieszanek sportowych, rekreacyjnych i parkowych. Mieszanka traw gazonowych z mikrokoniczyną to sposób na trawnik w zgodzie z  naturą - warto spróbować!
 

Mikrokoniczyna - charakterystyka

Miniaturowa odmiana koniczyny białej (Trifolium repens), o wysokości do 5-10 cm. Jest o 1/2 niższa niż zwykła koniczyna biała. Liście trójklapowe, o 1/3 mniejsze niż u zwykłej koniczyny. Łodyga płożąca, ma zdolność do samozakorzeniania się. Kwiaty kuliste, białe, wyrastają na długich szypułkach kwiatowych. Kwitnie od maja do września. Jest odporna na wydeptywanie, dzięki rozłogom szybko wypełnia ubytki w murawie. Symbiotyczne bakterie w jej korzeniach asymilują azot bezpośrednio z atmosfery.